Wysoka, choć najwyższa w paśmie Pienin, przez wiele lat była o wiele mniej znana niż Trzy Korony czy Sokolica. Dopiero lista Koroną Gór Polski zwana, przywróciła Wysokiej należne jej miejsce. Wyprawa na ten szczyt jest niezwykle atrakcyjna. Pod względem widokowym prawdziwa perełka! Seria ochów i achów oraz innych tego typu westchnień gwarantowana. Gdy wspomnę panoramę ze szczytu, serce aż rwie się do powrotu.
Startujemy z miejscowości Jaworki, dawnej wsi łemkowskiej, w której warto zatrzymać się na dłużej (szczególnie pobyt w Muzycznej Owczarni niesie z sobą sporo obietnic). Oczywiście jeśli dysponuje się czasem, a my opóźnienie mamy gigantyczne jak korki w Szczawnicy.
Samochód można zostawić na obszernym parkingu nieopodal wejścia na szlak wiodący do Wąwozu Homole. My jednak chcieliśmy być sprytni i auto ukryliśmy przy miejscowej remizie OSP. Na wypadek, gdyby stanęło w ogniu, a że przy okazji nie płacimy za postój…
Zielone oznaczenia wiodą nas wprost do Wąwozu Homole, jednej z największych atrakcji Pienin. A jeśli to atrakcja, to wiadomo, że ludzi będzie dużo. I było. Ruch niczym na Marszałkowskiej odebrał nieco przyjemności podziwiania uroków wąwozu. Trasa wiedzie wśród soczystej zieleni, piętrzących się nad głową skał i przy plusku towarzyszącego nam potoku Kamionki. Przechodzimy przez liczne kładki i mostki, niestety, o zgrozo!, metalowe. Żelastwo jest jak zgrzyt noża.
Po 30 minutach powolnego sunięcia docieramy do górnego krańca wąwozu i polany Dubantowskiej Doliny, której największą atrakcją są Kamienne Księgi – płaskie skały naturalnie ułożone w formie otwartej książki. Kto umie je przeczytać, pozna wszystkie ludzkie losy…
Miast zajmować się niebezpieczną lekturą odbijamy nieco z głównego szlaku i zdobywamy Jemeriskowe Skałki i pobliską górną stację kolejki krzesełkowej Homole, na stoku Bukowinek. Po uwiecznieniu panoram (od Lubania po Okruchlę) wracamy na zielony szlak. Droga daleka przed nami.
Zielony kolor prowadzi nas połoninę Kiczera, bazę namiotową i polanę pod Wysoką. Widoki coraz piękniejsze z Radziejową w roli głównej (szkoda, że za plecami). Docieramy do granicy lasu. A tam czeka nas najbardziej stromy i męczący odcinek drogi. Niby niezbyt daleko (20 minut do celu), ale wysiłek spory. Przy upale 30 stopni, pot leje się strumieniami.
Ścieżka początkowo biegnie lasem, a następnie stromym zboczem prowadzi ostro do góry, osiągając piętro skałkowe. Na szlaku umieszczono metalowe oporęczowane schody, co odbiera uroku wspinaczce.
Po drodze napotykamy niewielką galerię widokową, gdzie ustrzelić można fotkę z Tatrami w roli głównej. Ostatnie schody wyprowadzają nas na skalną kopułę wierzchołka Wysokiej.
Mierząca 1050 metrów Wysoka jest najwyższa w Pienianch. Na jej szczycie, oczywiście galeria z metalowymi barierkami, by ze szczęścia nie rzucić się z urwiska. A szczęście ogromne! Widoki przepiękne: Tatry, Babia Góra, Pieniny w całej okazałości, Magura Spiska i pasmo Radziejowej.
Pięknych widoków nigdy dość, dlatego za drogę powrotną obieramy szlak niebieski prowadzący przez Bursuczyny i Durbaszkę. Panoramy towarzyszą nam wiernie. Krótki popas w schronisku Pod Durbaszką i powrót do Jaworek.
Jaworki-Wąwóz Homole – 30 min.
Dubantowska Dolina-Jemeriskowe Skałki-stacja kolejki-Dubantowska Dolina – 20 min.,
Dubantowska Dolina-Polana pod Wysoką – 1 h,
Polana pod Wysoką-Wysoka – 20 min.,
Wysoka-Durbaszka – 35 min.,
Durbaszka-schronisko – 10 min.,
Schronisko-Jaworki – 30 min.